انجمن دوستی ایران و افغانستان – اخبار رسانه ها

به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، آرامگاه «حکیم ناصر خسرو بلخی» ادیب، شاعر و نویسنده افغانستانی که در قرن پنجم زندگی می‌کرد، در آستانه نابودی قرار گرفته است.ناصر خسرو در سال ۱۰۰۵ میلادی در ولایت بلخ باستان افغانستان متولد شد و در دربار شاهان غزنوی و پس از آن در دربار سلجوقی‌ها شخصی درباری و شاعری توانا بود.

خسرو بلخی پس از به تنگ آمدن از دربار سلجوقی‌ها، رو از دربارنشینی برگرداند و مسافرت پیشه کرد و پس از آن در طول ۶ سال و ۷ ماه و ۲۲ روز در شهرهای مختلف منطقه حضور داشت.

مورخان و ادیبان افغانستان تأکید کردند: این شاعر برجسته افغانستان در جریان این سفرهای خود به مذهب اسماعیلی رو آورده و پس از آنکه به بلخ بازگشت، به ترویج مذهب اسماعیلی کوشید، اما بنابر مخالفت سلجوقی‌ها مجبور به ترک دیار و پناه بردن به دره یمگان که اکنون در بدخشان قرار دارد، شد.

خسرو بلخی ۲۵ سال پایانی زندگی خود را در یمگان زیست و مهم‌ترین آثار خود را از همین مکان به یادگار گذاشت که مهم‌ترین آنها «روشنایی نامه»، «سفرنامه» و ۲ دیوان شعر به زبان‌های عربی و فارسی است.

در آخرین روزهای زندگی، ناصر خسرو به برادرش وصیت کرد که در همین منطقه یمگان به خاک سپرده شود و برادر وی نیز طبق این وصیت، وی را در همین منطقه به خاک سپرد.

مقبره این شاعر بزرگ‌ پارسی‌گو در دامنه‌ای بلند، سرسبز و پوشیده از درختان و در بین تپه‌های سنگی قرار دارد که اطراف آن در اثر بارندگی‌ها و سایر عوامل طبیعی و غیر طبیعی مورد فرسایش و ریزش قرار گرفته و خطر لغزش و فروپاشی کامل آن وجود دارد.

در بالای تپه، کلبه محقری با دیوارهای سفید قراردارد که بنا بر گفته مجاوران آن قدمت ۴۰۰ ساله داشته و تاریخ تعمیر آن درچوب‌های آن حک شده است.

در مقابل این کلبه، محوطه نسبتا همواری با چنارهای بزرگ وجود دارد که از آنجا یک منظره زیبا از دره یمگان را درمقابل چشم بیننده قرار می‌گیرد.

تمام ستون‌ها، تیرها و دستک‌های تعمیر در محوطه ورودی و در داخل آرامگاه بطور بی‌نهایت زیبایی کنده‌کاری شده و با آیاتی از کلام‌الله مجید به رنگ‌های مختلف مزین شده است.

یک جلد قرآن کریم بزرگ در پوست آهو تا سالیان آخر در صندوقی در این مرقد نگهداری می‌شد، اما در زمان «داود خان» نخستین رئیس جمهور افغانستان با فریب و به بهانه نگهداری درآرشیو ملی به کابل انتقال داده شد که اکنون اثری از آن در آرشیو ملی به چشم نمی‌خورد.

درسال‌های آخر یک تعداد افراد ناشناس به این آرامگاه هجوم آورده، دروازه آن را شکسته، تکه‌های ابریشمی قدیمی بالای مرقد را پاره، بعضی آیه‌های مزین بر دستک‌ها را با اسلحه سرد کنده و بعد از تهدید مجاوران می‌خواستند این آرامگاه را ویران کنند که به دلیل مداخله مردم محل از این فاجعه جلوگیری شد.

همینطور چندی پیش جنایت‌کاران وغارتگران آثارباستانی شبانه داخل مرقد شده وبه حفاری پرداخته بودند که صدمات بزرگی به مرقد وارد شد و اینکه در اثر این حفاری چیزی ربوده شده یا نه مشخص نیست.

اینک که منطقه یمگان در روزهای اخیر یکبار دیگر به دست نیروهای افغانستان افتاد، لازم است که دولت کابل به‌ویژه مسئولان وزارت اطلاعات و فرهنگ توجه بیشتری به آن داشته و نگذارند تا بر اثر ناملایمات سیاسی و آفت‌های طبیعی این مکان تاریخی ویران شود.