پیمان های شتابزده دولت افغانستان با غرب
به گزارش ایران دیپلماتیک به نقل از خبرگزاری صدای افغان در حالی که به درستی مشخص نیست که پیمان استراتژیک چیست و چه تفاوتی با معاهدات و پیمان نامه های پیشین شاهان و سلاطین افغانستان در سال های دور و دیر تاریخ معاصر افغانستان با قدرت های برتر و کشورهای استعمارگر دارد؛ دولت به رهبری حامد کرزی گام های شتابناکی را برای ایجاد و امضای پیمان های متعدد با کشورهای مختلف برمی دارد.
در حالی که هنوز زمان زیادی از امضای پیمان استراتژیک میان هند و افغانستان نمی گذرد؛ این بار اما فرانسه پاپیش نهاده و نسبت به این موضوع ابراز تمایل کرده است.
به گفته سخنگوی وزارت امور خارجه افغانستان، نیکلا سارکوزی؛ رییس جمهور فرانسه، در دیدار تابستان گذشته خویش از افغانستان پیشنهاد امضای پیمان استراتژیک را به دولت افغانستان ارائه داده است.
سخنگوی وزارت امور خارجه گفته است که قرار است این پیمان پنج ساله و البته قابل تمدید، تا پیش از برگزاری کنفرانس استانبول به امضا خواهد رسید.
فرانسه از جمله کشورهایی است که با ریاست جمهوری نیکلا سارکوزی، همسویی بیشتری با سیاست های آمریکا نشان می دهد و افزون بر این امر، این کشور، هم عضو اتحادیه اروپاست و هم عضویت پیمان آتلانتیک شمالی(ناتو) را دارد.
گفته می شود این کشور ۵۰۰ میلیون دالر به بازسازی افغانستان کمک کرده است و نیروهای نظامی آن در قالب سربازان ناتو در مناطقی از کابل و کاپیسا مستقر اند.
اخیرا گزارش هایی از خروج اولین گروه از سربازان فرانسوی از افغانستان منتشر شد.
این در حالی است که بربنیاد اظهارات مقام های دولت افغانستان، قرار است پیمان های مشابهی با ناتو و اتحادیه اروپا نیز منعقد شود.
از سوی دیگر افغانستان دست اندرکار برگزاری جرگه سنتی به منظور بررسی پیمان استراتژیک میان افغانستان و آمریکا نیز می باشد که بنابر گزارش ها تا اواخر ماه جاری خورشیدی در کابل برگزار خواهد شد.
به باور بسیاری از تحلیلگران، تمام تلاش دولت افغانستان و مشاوران آمریکایی آن، زمینه سازی و آماده ساختن فضای مناسب برای دست یافتن به هدف مورد نظر دو طرف در جرگه سنتی است.
این گروه از تحلیلگران، معتقدند که اگر امضای پیمان استراتژیک با هند، فرانسه و دیگر کشورهایی که هم اکنون در لیست وزارت خارجه افغانستان برای این منظور قرار دارند؛ در جهت منافع ملی افغانستان و به عنوان مشی مشخص سیاست خارجی افغانستان قلمداد می شود؛ دست کم یکی از عمده ترین دلایل و انگیزش های آن، زمینه سازی و توجیه افکارعمومی مردم افغانستان برای ایجاد پیمان با آمریکاست.
به نظر می رسد که با توجه به واقعیت های موجود، این احتمال چندان دور از انتظار و واقعیت هم نیست؛ زیرا افغانستان هم در امضای پیمان با هند و هم با فرانسه بسیار شتاب آلود و عجولانه عمل کرد و این نشان می دهد که اهمیت اساسی این پیمان ها، در نتیجه ای است که قرار است آمریکا و دولتمردان افغانستان از جرگه سنتی بگیرند و گرنه به لحاظ ارج و ارزش حقوقی و دیپلماتیک، تفاوت چشمگیری میان پیمان امضا شده با هند و پیمان های مشابه که قرار است به زودی امضا شود با آنچه میان افغانستان و آمریکا در این خصوص در جریان است وجود ندارد.
در همه این پیمان ها، سقف مشابهی برای رعایت و درنظرداشت منافع ملی از سوی جانب افغانستان مطمح نظر است؛ پس چرا دولت افغانستان در این موارد، هیچ توجهی به افکار عمومی مردم افغانستان و حتا مجلس نمایندگان نشان نمی دهد؟
پاسخ تنها یک چیز می تواند باشد و آن اینکه، غایت و هدف نهایی دولت افغانستان در این میان، امضای پیمان با آمریکاست و این مساله است که برای دولت افغانستان یا به صورت یک حقیقت خودخواسته و ارادی و یا به صورت تحمیلی و غیرمستقل، اهمیت راهبردی و استراتژیک دارد. براین اساس، هر پیمان دیگری در این باره، تنها می تواند اهمیتی تاکتیکی برای تسهیل فرایند امضای پیمان با آمریکا داشته باشد.